Podarunek siebie
Wdzięczności szept…
Skromności gest…
Powiewem prostych słów…
Drugiemu dane…
Sercem ofiarowane…
Pomnaża!
Owoc wydając…
Szczęścia , radości …
W przepychu skromności…
Promiennym uśmiechu!
Cud
Cud nad cuda
Prosty
Prawdziwy
Jedyny…
Dzielenia się
Tym , co masz
Piękne, ukryte w Tobie
Pokłady dobroci…
Pomnażaj !
Ciesz się!
By radość ta urastała…
do granic miłości
autor
Wiolineczka
Dodano: 2018-03-21 14:26:14
Ten wiersz przeczytano 1102 razy
Oddanych głosów: 10
Aby zagłosować zaloguj się w serwisie
Komentarze (11)
Dziękuje za pozostawienie siebie w cząstce mego
wiersza:) poprzez słowa wypływające z Was. pozdrawiam
PS. anula-2 według nauki wyłącznie o
braku jej w momencie określania rodzaju , jednak
został na nakreślony oczyma duszy mojej, zatem niech
tak pozostanie;P
Tak łatwo być między ludźmi
ale jak ciężko być człowiekiem
Sympatyczny wiersz pozdrawiam;)
Fajny podarunek:-)
Pozdrawiam:-)
Obdarowywać własnym ciepłem
nie czekając wzajemności
-świadczy o wielkości :)
Pozdrawiam
Podarować całego siebie można tylko z miłości,
historia zna takie przykłady, a ci co to zrobili
zostali świętymi...
Ciepły i urokliwy wiersz :) Pozdrawiam serdecznie +++
Piękne motto życia!
Musiałem kompa obrócić do góry nogami, żeby Ci
się przyjrzeć, czy to dla zmylenia przeciwnika?
https://pl.wikipedia.org/wiki/Wiersz_toniczny
Toniczności szukałem i nie znalazłem, a wiesz o
czym to świadczy?
Pozdrawiam Wiolineczko.
prawda..pozdrawiam
Życiowa refleksja skłaniająca do zastanowienia się nad
wartościami owego życia, o których często zapominamy.
Pozdrawiam:)
Marek