Poddasze

Zbłądziłam.
Nie tutaj dążyłam
choć to tu pierwszy raz uderzyło serce,
z pękniętych ścian posypały się gwiazdy,
spełnił się sen.
Jak w dawnych majakach
ten dom płacze dziecięcymi łzami,
a futerał pełen mnie wrasta w ziemię.
Koła pociągu toczą się,
a my ciągle się mijamy.
Niebo osuwa się na twarz.
Znowu odrywam bandaż
z wciąż krwawiącej rany.
Sen się nie goi,
marzenie się nie spełnia.
Stoję na progu.
Dalej nie umiem przejść.
jeszcze jest jutro.
Jeszcze mam dokąd zdążać.

autor

kingula:)

Dodano: 2011-06-19 21:51:26

Ten wiersz przeczytano 487 razy

Oddanych głosów: 1

Rodzaj Wolny Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie