O podnoszeniu się z ziemi

Pragnienie i wieczność i nie koniec jeszcze
Poza skostniałą obłudą, w której niby bezpiecznie
Stoję całkiem spokojnie, obserwując z daleka,
dno, po którego dotknięciu, nic, mówili, nie czeka

Pora zabić się nudą i zakrztusić niesmakiem
Nie oddychać powietrzem, lecz się trzymać przy życiu
Z obowiązku, rozsądku, bo nie można inaczej
Zamknij usta, zbyt marna, by się uciec do krzyku

Jeszcze głębiej do ziemi
I ten wrzask nigdy nie ucichł
Gdy cisza także jest martwa
Nie da się go zagłuszyć

Brzmi jeszcze głośniej, gdy mdli cię
od smaku nieodwołalnego
gdy nie widzisz już rąk, które po ciebie sięgną
kiedy ci znowu powiedzą, że masz puste spojrzenie
puste myśli, a ty
uwierzysz, naiwne stworzenie

……

Niech rany będą czyste,
skoro się nie zagoją
Niech rzeczywistość zniknie,
skoro nie może być moją

Tam, gdzie poczuję wolność, ucieknę z dzika radością
Odpowiedź na tamtą tęsknotę, nienazwaną miłością
Czytanie myśli z daleka, oto przyszła odpowiedź
Jak życie płynie przez ciebie, można sobie przypomnieć

Kolor nieba przed zmierzchem
Słodkie łzy szczerej radości
Podziękuj za każde przekleństwo
słodko–gorzkich chwil złości
Też wskazały ci drogę

……

Przypomnij sobie, co znaczy
chcieć i prawda cię wyzwoli
Gdy ironiczny uśmiech
przywróci ci siły powoli
Podpowie, że da się uciec

autor

KatieRose

Napisany: 2012-01-12 Dodano: 2015-03-10 16:23:50

Ten wiersz przeczytano 491 razy

Oddanych głosów: 9

Rodzaj Nieregularny Klimat Refleksyjny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie