Podróż

W podróż życia się wybieram.
Tę najdalszą, tę do Słońca,
a wciąż tylko w kółko biegam,
bez początku i bez końca.

Jak pokonać niemoc w sobie?
Bo choć dwoję się i troję,
tak naprawdę nic nie robię,
tak naprawdę w miejscu stoję.

Mogę światy wzdłuż przemierzyć,
wszystkich dróg policzyć wstęgi.
Mogę wszystkie życia przeżyć
i przeczytać wszystkie księgi.

Przepracować wszystkie prace,
myśli w każdą wysłać stronę,
a i tak czas tylko tracę.
TO - jest ciągle niezrobione.

Przecież nie chcę czekać dłużej.
Serce mam jak Wszechświat stare.
Po cóż mam wycierać kurze?
Sypać Gobi na Saharę?

W martwym punkcie dzisiaj tkwię,
wojnę sobie czas wytoczyć.
Rzeczy trzeba zrobić dwie:
usiąść cicho, zamknąć oczy…

Wtedy... zrównam się z równikiem,
myśli wyślę precz pochodem...
ON uczyni mnie promykiem
i zabierze... wraz z zachodem.

autor

annael

Dodano: 2007-01-06 15:38:15

Ten wiersz przeczytano 544 razy

Oddanych głosów: 17

Rodzaj Rymowany Klimat Obojętny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie