Podróż.

Czekam, wsiadam i jadę.
Czerwono-żółty autobus,
pancerna arka Noego,
w której wszystkie gatunki
dzikiego planktonu świata
obserwują świat zza szyby.
W milczeniu, jak manekiny
kiwają się rytmicznie
w takt wyboistej jezdni.
Na każdym z przystanków
kolejna grupa uciekinierów
ładuje swe utytłane toboły.
A świat za nami milknie,
w ciemności utopiony,
jak płaszcz w głębi szafy.
Przed nami światła miasta
w płonących odcieniach
otwierają swoje ramiona.
W oczach dziewczynki,
która obok mnie siedzi
widzę cierpki strach.
I nie myślę już wcale,
ani o tobie, ani o latawcach.

autor

nikt

Dodano: 2009-01-12 19:57:34

Ten wiersz przeczytano 612 razy

Oddanych głosów: 7

Rodzaj Bez rymów Klimat Obojętny Tematyka Śmierć

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie