Podróż po krainie smutku
życie kraina smutku i rozpaczy
dusza rozbita małe cząsteczki
któż poskleja uczucia zagubione
kto nauczy krzyczeć i płakać bez łez
smutek jak wino purpurą się mieni
obżeram się rozpaczą bez rozsądku
połykam z półmisków pesymizm i ból
z depresji przyrządzam sobie deser
łzy się śmieją kiedy są za duże
perłami zastygają w mojej duszy
na krańcach cierpliwości wyje wściekłość
nie jestem samotna rozpacz jest ze mną
płacz nad życiem nic nie pomoże
wzburzone fale wyciągają z dna morza
wraki wspomnień lamenty rozpaczy
ciemności rozdzierają błyskawice
grzmot uderzył w moje ciche serce
dusza rozdarła się na dwie połowy
nagle wszystko zamarlo ucichło
ocean zatopił smutek i rozpacz
Tesss Perth, 16.8.2oo8r.
Komentarze (24)
Autorka napisała,"ocean zatopił smutek i rozpacz".A
płacz i lamentowanie nic nie pomoże,wiersz jakby
ciężkim sercem napisany.Ładne porównania,ładnie
zbudowane zdania,ale żalu w wierszu dużo i
rozpaczy.Smutny.
smutny bardzo wiersz, poruszający...piekne metafory
wzruszający i przejmujący do szpiku:)
powiało smutkiem, pamiętaj - wiecznie źle być nie
może.
hmm....chwila rozpaczy ... zaswieci słonce i osuszy
łzy... ładne wersy,pełne dobranych metafor
Podpisuję się pod komentarzem margo, ale ponieważ nie
uważam się za wszystkowiedzącego, rozumiem, że
potrzeba wylania i pozbycia się części smutku w
wierszach jest i... pomaga
No tak ...można by rzec,że nasze życie jak te krople
łez...czasem słone,czasem aż gorzkie...cały obraz
ludzkiej egzystencji....pięknie ubrane słowa w
metafory...całość też mi się
podoba...brawo...faktycznie powiało smutkiem z twojego
wiersza,bardzo refleksyjny.
mnóstwo przenośnini - pomysłowych i bardzo obrazowych
- więc wiersz w moim odczuciu nie jest smutny - jest
bardzo smutny.
Twój statek zabłądził do krainy smutku i rozpaczy, weź
ster w swoje ręce i zmień kierunek rejsu do krainy
słońca i radości