Podziękowania.

Dziękuję, choć moja wdzięczność jest wciąż zbyt słaba,
w dniach odkrywania,
pozyskiwania i nauki.
Dziękuję za troski ukryte po kieszeniach różanego rozpamiętania,
drobiazgi nagromadzone w ukrytych przesłaniach,
w prozaicznych kieszonkach.
Dziękuję za opisanie mnie na firmamentach każdorazowej chwili,
za wpisanie mnie w sferę obracających się błękitów.

Jeśli nie potrafię okazać wdzięczności
to paraliżuje mnie kloszardowość osobistych określeń,
gdzie wszystkie dziękująco podobne gesty
okazują się nie godne wobec Twojego źródła.
Wobec poruszonego i zatrzymującego się cyklu wilgni.
Dojrzewające owocnie uczace się
najdokładnieszego sposobu.

Posocznica metafor nie zawsze fosforyzuje moim oczekiwaniom,
zbyt krytyczna dla prywatnego rozsądu,
zbyt daleka aby w kurczowym cieple mogła być moją.
Sobą niedoceniany malejąco oceniany w przedporach,
na dłuższych niż kiedykolwiek stopniach -
prowadzących w tą samą co zawsze stronę.
Dziękuję za prawidłowość prostowanego milczenia,
za kształt, który okazał się archetypem serca i serdeczności.
Za serce ukrywane w obu garściach,
razem i z osobna.
Tak różne,
a tak łudząco podobne.

autor

PIOTR

Napisany: 2008-10-22 Dodano: 2008-10-22 11:41:43

Ten wiersz przeczytano 674 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Biały Klimat Obojętny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie