Podziękowanie

Do przyjaciela, co nad moim grobem płakać wstydzić się nie będzie.

Zapłacz nad moim grobem dziecinko
Niech Twe łzy rozgrzeją moje martwe serce
By choć po śmierci ciepło miłości poznało
Kryjąc się w Twe drżące ręce

Szumi wiatr osuszając Twe tęskniące oczy
Co jak tafla wody odbijają me blade oblicze
Gdzieś tam dalej grabarz wesoło gwiżdżąc kroczy
Poprawia z uśmiechem wilkołaka omszałe już znicze

Cudna noc niesprawiedliwych zdarzeń
Niosąca za sobą żal i smutek gorący
Noc zabitych marzeń
I dzień wrzask utraty kryjący

Mnie już tu nie znajdziesz na ojczystym łonie
Nie usłyszysz śmiechu nie osuszysz łez
Moje serce leży nie bijące w grobie
Czy śmierć położyła przyjaźni tej kres?

Jeśli patrząc nocą w niebo rozjaśnione księżycową kulą
Wspomnisz naszą miłość wzajemną
Poczujesz jak me zimne dłonie Twoje ręce tulą…
Znaczy to że uczucia nigdy nie odejdą

Stoisz znów nad mym cmentarnym domem
Czujesz intensywnie ziemię tamującą mój wrzask
Próbujesz uciec zapomnienia promem
Lecz nie pozwoli Ci na to wspomnień złoty brzask

Dziękuje Ci za to że o mnie pamiętasz
Że poczułam się niezastąpiona
Że płacząc przed mym kamiennym grobem klękasz
I że dzięki Tobie byłam życiem zachwycona

Dziękuje.

autor

Klemcia

Napisany: 2007-11-03 Dodano: 2007-11-04 18:41:01

Ten wiersz przeczytano 668 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Rymowany Klimat Obojętny Tematyka Przyjaźń

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie