Poeci nie znikają
Poeci nie znikają.
Rozwiewają się tylko
wśród chmur.
Jedną małą chwilką
- są tu
i już ich nie ma.
Daremna nadzieja,
że można ich na dłużej zachować.
Jedyne czemu są wierni… to słowa.
autor
DoroteK
Dodano: 2010-06-01 16:55:44
Ten wiersz przeczytano 1160 razy
Oddanych głosów: 42
Aby zagłosować zaloguj się w serwisie
Komentarze (35)
Witaj, ciekawie, melancholijnie o poetach, pozdrawiam
ciepło i ślę serdeczności.
I tu bym polemizował Dorotko, bo są wyjątki.
Pozdrawiam serdecznie :)
:)+
Refleksja skłaniająca czytelnika do przemysleń.
Ot, i cała tajemnica:)
Pośród kąśliwych komentarzy, zostawiam swój, krótki
jak twój wiersz-prawda to.
Wzruszający, poeci w chmurach, tak to są uduchowione
postacie , z głową ponad, ale bez dumy wyniosłej,
szkoda tylko, że słowo nie utrwalone, pozdrawiam:)
Mnie to wzajemne adorowanie wypocin tej autorki
zaczyna już śmieszyć.
wiersz jest świetny:) Gładko się czyta.
Gratuluję:)
Mnie wiersz zastanowił, ponieważ dotyczy osób, które
piszą.Pisać może każdy choćby do szuflady.Jeśli chodzi
o słowo może "podnosić", albo niszczyć, jeśli jest w
ten sposób świadomie wykorzystywane.A tego nie
mało(ale to już moja skromna myśl)Pozdawiam:)
Oj poeci, poeci - uskrzydlone ptaki, zostają po nich
słowa.
pisać można zawsze i wszędzie, niekoniecznie na
beju...chociażby do szuflady
niech cisze wypełnia twoje słowa...pozdrawiam...
http://www.youtube.com/watch?v=UUrXqDqaJhs :)
pozdrawiam
Jak nieproszony gość, poeta ze swoim wierszem zjawia
się często tam, gdzie jest najmniej oczekiwany. A z
beja znikają poeci, jak kamfora, gdzieś się ulatniają
i tylko patrzeć, jak nikt tu nie zajrzy, prócz smutku
po nas. Byli- odeszli, bej umiera.