Poeta

Jest ich moc cała – tych sławnych i trwających cicho
Liczących kilkanaście wiosen i w swych lat starości
Noszących drogie szaty i odzianych licho
Futurystów i zatrzymanych w dawnej przeszłości

Ponurych i z uśmiechem – od ucha do ucha
Mężczyzn jak Apollo, kobiet niczym Afrodyta
Głośnych i tych, których nikt nie słucha
Jeden wszystko wie, drugi o wszystko pyta

Romantyków szlochających wieczorem do miłości
Realistów patrzących sceptycznym okiem
Takich, którym nocami brakuje jasności
I owych, co dniami tęsknią za zmrokiem

Piszących wiersze rymowane albo białe
Samotnych bądź żyjących w licznej rodzinie
Tworzących narodowe epopeje lub też dzieła małe
Lecz czyjego pióra sława nigdy nie przeminie?

Ów jegomość nie szuka poklasku ani też natchnienia
Poematów stworzył więcej niż wszyscy wzięci razem
To jego rymy nam powiedzą „do widzenia”
I mówią „dzień dobry” zarazem

Choć nigdy nie wydał tomiku swych wierszy
Nie znalazł uznania, pisał zawsze skrycie
To on od wieków poeta jest pierwszy
Na którego wołają: „Hej, życie, życie...”

autor

Miss Amelia

Napisany: 2005-04-10 Dodano: 2005-04-10 14:58:33

Ten wiersz przeczytano 1307 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Antyczny Klimat Melancholijny Tematyka Świat

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie