Poeta?

Choć uważają mnie za poetę,
to nie mam romantycznej duszy.
Nie mam we mnie liryzmu,
moje słowo nikogo nie wzruszy.
Nie skruszy serc Waszych.
Nie zmusi do zatrzymania.
Na moment, na chwilę.
Do marzeń nie przywoła,
do snów, które są cieniami nocy:
wiecznej, cichej, bezkresnej.
Pięknej, oświetlonej jedynie księżyca blaskiem.
Moje rymy na nic się zdadzą.
Będą tylko piaskiem na pustyni,
przenoszonym z miejsca na miejsce.
Nie wywołają płaczu, nie wywołają śmiechu.
Czemuż więc obarczają mnie rolą,
rolą poety – marzyciela, który poezją niczym solą,
pokrywa rany.
W Zapisanej Kartce Papieru widzi piękno.
Odbicie swojego Ja – swojego Ego.
Stawia nieustannie pytania dlaczego?
Błądzi pośród posągów kamiennych,
nie zauważających siebie nawzajem,
dźwięku, zapachu, dotyku…
Niezdolnych pojąć, że życie jest chwilą,
która mija bezpowrotnie.
Musimy zwolnić tempo, zamknąć oczy,
by poczuć się naprawdę wolni.
Czy ja jestem wolny? Nie wiem.
Mam wrażenie że nie.
Czy moja poezja jest wolna?
Kto wie…

2003

autor

dawidny

Napisany: 2003-01-01 Dodano: 2016-09-15 10:20:29

Ten wiersz przeczytano 496 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Biały Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie