Poeta losu

'Straszny jest sam fakt istnienia, sama świadomość bytu, jeśli dojrzy to i odkryje jednostka.'

Ta cisza zagłusza moje myśli zlęknione
Przejmujące tony nie znają litości
To będzie głośna opowieść o niewymówionej
Zmorze zatłoczonej samotności.

Bezkres niezapisanej kartki, w tym Ty
Drogi określane Twoimi marzeniami
Poruszam się pośród snów, aby
Zagubić się przygnieciony lękami

Płynę w pięknym Twym wyobrażeniu
Ogromny przestwór wielkich możliwości
Wzrok Twój na moim sumieniu
Czystym i nieużywanym gości.

Gwiazdy spod powiek na niebie
Odbiciem wielu oczu Twych
Chmury, odzwierciedlając Ciebie
Są kresem horyzontów mych.

Kto się próbuje emocji doszukać
Orbitujących wokół pięknego marzenia
Ambicje hańbą tylko zbruka
Przecież moich emocji wcale tu nie ma.

Stan mój aktualny, całkowicie zależny
Meandruje zgodnie z odczuciem autora
Co osobowość mą w klatce uwięził
Na straży umieszczając potwora.

Dusza moja uwięziona, skazana na siebie
Ulega paranoi w obłędnej psychozie
Jeszcze lekko przyświeca na tym Twoim niebie

Przejaw mnie samego w tej ostatniej dozie
Co się wypali zaraz i zniknie w wyziewie
Nieświadomych lęków Twych, o losu autorze.

autor

Magican

Napisany: 2009-08-08 Dodano: 2009-08-10 00:12:12

Ten wiersz przeczytano 717 razy

Oddanych głosów: 13

Rodzaj Rymowany Klimat Zimny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie