Poeta przy piwie

Wiersz inspirowany pewnym zdjęciem.

Pióro po papierze jeździ piruetami
Zostawia ślad w postaci wyrazów pijanych
Kolejna zmięta kartka, twarz z niesmakiem krzywię.
Moczę pióro w kałamarzu, moczę mordę w piwie.

Jak mi w głowie szumią wirujące słowa!
Po krwi rozpędzone biegaja promile
Biorę nową kartkę, chcę zacząć od nowa
Znowu urwał mi się wątek... Powróci za chwilę...

Znów przylazła do mnie Muza nawalona.
Łasi się jak kotka, bym ją wziął w ramiona.
Odejdź stąd Kaliope! Ja się tobą brzydzę!
Piję, piszę, co mi każesz, a potem się wstydzę.

Znowu się upiłeś, pijaku przeklęty!
Pokaż, pokaż szybko, co tam nabazgrałeś!
Ty chcesz to wydawać? Ten "wiersz"? On jest wstrętny!
Ciągle chlejesz i się dziwisz, że nic nie wydałeś...

Czemu inni ludzie, gdy sobie popiją
Gadają o życiu, a czasem się biją,
A ja po wypiciu staję się ponury,
Biorę pióro i na kartce wypisuję bzdury?

Zrozumcie mnie, ludzie i wybaczcie wiersze
Co kształtem swym biją po uszach estetów
Pozwólcie wyrazić zyczenie najgłębsze:
Niechże w końcu ktoś doceni pijących poetów!

autor

Nils

Napisany: 2006-03-29 Dodano: 2006-03-29 17:57:45

Ten wiersz przeczytano 490 razy

Oddanych głosów: 11

Rodzaj Rymowany Klimat Optymistyczny Tematyka Nadzieja

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie