Poetycka Trucizna

Dla Wiktora, zeby juz nigdy nie probowal zrozumiec

Ich świat
Spowity czarnym smogiem
Rozproszonym przez zagubione myśli
Nie znające swego pochodzenia
Kryjące się w ciemnych kątach
Wyszarpywane przez ludzi
Lekkomyślnych i natchionych
Uwięzionych na zawsze
W szponach melancholii

Ich słowa
Spowite nutką tajemniczości
Dziwne, nierealne
Karmią nas codziennie
Trucizną czyniąca z nas
Ludzi ich pokroju
Zagubionych
W szponach melancholii

Wiersz bardzo stary.. apeluje o wiekszy limit dodawanych wierszy w ciagu dnia.. dziekuje.

autor

Aurora

Dodano: 2004-09-25 15:32:18

Ten wiersz przeczytano 395 razy

Oddanych głosów: 18

Rodzaj Biały Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie