Poezja jako człowiecze miazmaty

Poezja jako człowiecze miazmaty, czy dzieło Jego stworzenia.

Poeci myślą, że tworzą poezję,
a ona sama wpisuje się w życie,
kto chce może sięgać po nią garściami
i rwać jak polne, samosiewne kwiaty.
Ona idzie krok, w krok za człowiekiem,
jak wierny pies, czasami wybiegnie
na spotkanie, wdzięczna temu,
kto z zainteresowaniem
spojrzy łaskawszym okiem.

Poeci, dumni poeci, myślą, że
opisują dotąd niestworzone rzeczy,
i w swoim mniemaniu stają się twórcami,
ale poezja istnieje także bez poetów,
wolna od ilości spisywanych znaków,
wierszy, wierszyków, kupletów, poematów.
Istnieje jak jasność, jak światło dzienne,
jak zapadająca ciemność o zmierzchu,
jak wiatr zachodni z wirującej planety,
jak deszcz bębniący w niejeden parapet.

Istnieje – odkąd żyje człowiek,
stworzony na obraz i podobieństwo Boga.
Odkąd zadaje sobie pytania
- skąd to, o Panie, co mnie otacza.
A Bóg stworzył dzieła najdoskonalsze...
I kiedy rzekomo odpoczywał,
porozsypywał Adamowi i Ewie
niezwykłość boskiego słowa.
Odtąd nic nie przewyższy poezji
pochodzącej od Boga.

autor

marcepani

Napisany: 2020-02-17 Dodano: 2020-02-17 21:33:43

Ten wiersz przeczytano 1056 razy

Oddanych głosów: 22

Rodzaj Wolny Klimat Refleksyjny Tematyka Sztuka

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie