Poezja nuklearnego chaosu

Sztucznie uparta, nie-naturalnie dumna
twierdza moja i zguba, poezja jazgotu.
Artyzm śmiertelnych fal uderzeniowych.

Bez ładu i składu piaskownica słów,
gdzie miękki piach wciąga głębiej dusząc.

Suche bagna jeszcze jednej szalonej egzystencji -
pozostałość po przegranym dzieciństwie.

Myśli które zawsze się kończą -
nadchodząc tragicznym iloczynem,
trucizną mojego i twojego spokoju.

Poezja przeklęta w swoim zarodku,
wiecznie skazana -
forma dwustronna, podwójna linia.

Dla mnie jadem,
być może dla ciebie antidotum.
Wężowe sploty.

autor

PIOTR

Napisany: 2007-03-09 Dodano: 2007-03-09 17:45:36

Ten wiersz przeczytano 574 razy

Oddanych głosów: 10

Rodzaj Biały Klimat Zimny Tematyka Nadzieja

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie