Poezjo

Dobry wieczór poezjo... przyjaciółko,
Dawno nie rozmawialiśmy szczerze, mam ci wiele do powiedzenia...
Mam zły okres, moja miła, to nie żart, sny mnie męczą...
Świat zza szyby puka... ach za dużo jadu...kwas wypala okna...
Wyleję wszystko na papier, chcesz posłuchać?

Droga przyjaciółko... teraz chwila o teraźniejszości...
Widzę ostatnio jak codziennie diabeł tańczy
Porywając w tym kilka osób, czyniąc
Z nich grzechotników... co z tego zostanie?
Co się stanie...? jakie myśli mnie w nocy dopadają...
Ach wiem, że tego nie wiesz, a może wiesz...?
Słyszę codziennie twój głos i Boga jak mówicie:
,, Podpal dla Niej świat...dla tej miłości
weź w rękę rozpalony węgiel i trzymaj aż nie zgaśnie
i nie martw się codziennymi przeciwnościami losu??.
Powiedz poezjo.. nadejdzie lepszy czas? Czy zostanie
Ta ,,idylla? pełna szarości i sprofanowania...
Nie wymagam wiele...tylko spokoju, który
Zamieni gorzkie łzy w słodycz płynącą z głębi duszy.

Pytasz o siebie? Chodź, zabiorę cię na spacer,
Posiedzimy, porozmyślamy, powspominamy...we dwoje...
Dobrze znasz te momenty...wieczory....
Często bywasz trudna...zostawiasz wolną rękę,
Ale tyle w tobie trudu co piękna...
Pozwalasz wylać me uczucia, przenikasz myśli,
A każdą chwilę zamieniasz w natchnienie,
Które potrafi rozbić nawet najtwardsze głazy
Na tle nocnego pejzażu nieba i choć czasem jestem słaby,
Nie zrezygnuję z ciebie- jesteś kochanką,
Dzięki której potrafię napisać o miłości do Niej
I o tym co mnie boli... bo jak inaczej wylać myśli..
Niech płyną ku górze i nie tłumią się w zbolałym sercu.


Nie pytaj o ludzi.... wiele jest odpowiedzi,
Mogę powiedzieć ile przynoszą chwastów na świat,
Lecz czy to coś da... czy słowa spływające
Z mego pióra potrafią zmieniać świat?
Ile w nich jest zła, tyle też cierpienia,
Dobrze wiesz....czasem wszystko tak szybko się zmienia...
Już wiele czasu ta Ziemia krwawymi łzami płacze,
Kilka tysięcy lat...nikt nie wyciąga wniosków z historii,
Bieg zdarzeń? Co mam powiedzieć... matki chowają swoje dzieci,
Wiele słyszę usprawiedliwień... niech możni milczą... bo ich już za wiele...
W tę cichą noc...ciemną...zapalam świeczkę
Zapalisz ze mną?


Ach poezjo... nie chce już płakać...wiesz czego to znak?
O kim chce napisać?
Chwile mijają ja patrzę w gwiazdy i myślę o Niej,
Nie pytaj jak bardzo jest to silne, słowa tego nie opiszą,
Kocham Ją i na Niej skupiam mego pióra horyzont,
Nie wiedziałem, że tak kochać potrafię,
Jest dla mnie jak talizman,
Mogę dać Jej rękę i iść za Nią jak ślepiec
Nie patrząc na drogę, którą mnie prowadzi,
Tyle razy to pisałem... pewnie wiesz co czuję,
Ta miłość jest silna i czysta jak uświęcony przez Boga strumień,
Pośród zgiełku potrafię znaleźć schronienie w Jej objęciach,
Nikt nam tego nie odbierze... ty to wiesz i jestem wdzięczny ci za to,
że pozwalasz wylać me uczucia do Niej na papier
I zwykłe litery zamienić w diament miłości.

Dziękuję ci poezjo za rozmowę i wybacz,
Że czuję się czasem taki mały i nie wiem jak się poruszać...
Wiem... momentami mam tylko wyobraźnię.
Ale dzięki Niej potrafię w każdej chwili dostrzec piękno
I wiem, że serce się nie myli i niech inni mnie wyśmieją,
Ja wyśmieję ich pesymizm...
Serce to skarb, a bez niego wola jest tylko zwykłym potencjałem.

Dobranoc przyjaciółko

autor

MarcinKozak

Napisany: 2011-07-14 Dodano: 2011-07-14 22:04:57

Ten wiersz przeczytano 367 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Biały Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie