Pogodzony z losem
Spragniony słów szeptanych
odgadywałem każdy nadchodzący krzyk,
który w zdaniach zaplątany
chciał zaistnieć, moją częścią być.
Nie będę wypominał łez wylanych,
wzbierających niczym uboga rzeka,
wspierająca morza, oceany
kiedy życie z nas ucieka.
Z każdą kroplą zapomnienia
rosną fale, tworząc nowe wodospady.
Łykam życie od niechcenia,
obojętne są mi ideały.
Lecz nadejdzie taka chwila,
gdy powodzi czas ustanie.
Woda w skale wydrążyła
zwykłe, ludzkie pojednanie.
autor
szalony dziadek
Dodano: 2010-05-01 02:25:59
Ten wiersz przeczytano 557 razy
Oddanych głosów: 18
Aby zagłosować zaloguj się w serwisie
Komentarze (11)
dlatego trzeba brać każdą chwilę tak, jakby była
ostatnią...ładny wiersz...pozdrawiam...
ja jak zwyczajna kobieta
uważam ,że jest garstka nadzieji.
różnie życie sie układa, czasem pod górę, czasem w
dół... gdy już wszystko wydaje sie takie proste jest
meta...a przekroczyc się jej nie chce...
My biedni ludzie, nam nie pozostaje nic innego jak
pogodzić się z losem i to obojętnie co nam
niesie.Możemy jednak mieć nadzieje jeszcze na...ale
czy tak jest jak woda żłobi? Powodzenia
zawsze to spokój ducha leczy resztę, nawet choroby
zakaźne jaką jest miłość. pozdrawiam dziadku i
poszalej póki jeszcze m.rodowicz śpiewa.
człowiek z czasem godzi się na wiele... dobrze
napisany wiersz...
Ale jest też garstka nadzieji...:)
Los winien brać za bary równo młody jak i stary.
zawsze warto dążyć do zgody...
Witaj szalony dziadku, bardzo ładny i dobrze napisany
wiersz.
widzę, że pogodziłeś się ze swoim losem.
bardzo mądrze, los też tak chciał.
pozdrawiam, miłego dnia życzę.
zgrabnie poprowadzony wiersz, z lekko powiewajaca
nadzieja na koncu!