pogoń za złocistością

Ciągnie się przede mną,
jutra welon złoty,
nie mogę go dogonić.
Musnał mi dłoń jedwabistym cieniem
gonię ten cień,
lecz uchwycić nie mogę.
Oczy blask złota welonu oślepia,
muszę go zatrzymać,
muszę choć dogonić.
Widok tych fal,
gdy porusza się w dali,
muszę być przy nich,
muszę do mnie sprowadzić.
Duszy tchnieniem jedynym jest welo,
muszę oddychać,
muszę go trzymać,
A ciało me drży w ciemności z chłodu,
a w głowie miękkość, świetlistość welonu.
Ręcę blade w dół opuszczone,
nogi w bezwładzie zawieszone.
A krew do żył tylko dlatego trafia,
żeby móc dogonić
i trzymać go przez lata.
Myśli tylko dlatego jeszcze powstają nowe,
że muszę, że muszę,
że go dogonię.

.....a co z tym ciałem i duszą obmarzłą, pewnie jest przy jutrze....nie stoi w bezwładzie

autor

andrysia

Napisany: 2007-11-02 Dodano: 2007-11-24 17:49:09

Ten wiersz przeczytano 420 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Nieregularny Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie