Pogrzeb...
Stałam nad grobem... zero łez
Poczucie,że to tylko koszmarny sen
Niedotyczy mnie - niemożliwe obudzę
się...
Stałam nad grobem... upadłam na ziemię
w głowie huczał wrzask - nigdy więcej nie
będzie nas
Płacz, płacz, płacz...
Stałam na grobem... krzyczałam - dlaczego
ja?
Chciałam cofnąć czas...
Stałam nad grobem... ktoś rękę mi dał
Pogodze się z tym - jestem tu więc muszę
jakoś trwać...
Stałam nad grobem... zmieniłam się
Słowa "nigdy więcej" - pogrzebały cząstkę
mnie
Stałam nad grobem... dawna - ja -
odeszła
to był mój pogrzeb...
autor
K-esika
Dodano: 2010-06-06 19:25:14
Ten wiersz przeczytano 753 razy
Oddanych głosów: 5
Aby zagłosować zaloguj się w serwisie
Komentarze (3)
ciekawa forma użycie metafory trafne...podoba mi się
...pozdrawiam
znam to uczucie, można żyjąc umrzeć... można też
zmartwychwstać
witaj, ciekawy wiersz, to wielka sztuka stać nad
grobem i podnieść się, ktoś podał rękę. przyrzeczenie:
juz eięcej nie będę. Brawo. pozdrawiam serdecznie.