pokarm dla duszy

w chwili zadumy z filiżanką kawy w dłoni
spaceruję po zakamarkach swego losu
przyglądam się wydarzeniom i samej sobie
słucham cichego lecz zbuntowanego głosu

w tej splątanej historii można się zagubić
szukając drogi wyjścia w labiryncie umrzeć
lub skonać na dnie przepaści od ran krwawiących
albo z bólu swe własne serce z piersi wydrzeć

lecz ja żyję w każdym uśmiechu swego dziecka
w promieniu słońca który gładzi mnie po twarzy
w śpiewie ptaka w muzyce szeleszczacych liści
w kroplach rosy w palecie budzących się marzeń

bo marzenia są pokarmem dla serca duszy
i te chwile małe zachwytu uniesienia
i dłoń wyciągnięta dla drugiego człowieka
piję z tego źródła by nie umrzeć z pragnienia

autor

Jolcia

Napisany: 2008-02-26 Dodano: 2008-02-26 11:33:52

Ten wiersz przeczytano 419 razy

Oddanych głosów: 9

Rodzaj Rymowany Klimat Dramatyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie