póki ostatnia świeca nie zgaśnie...

Ku pamięci nienarodzonych...

Widzisz codziennie jej twarz...
Patrząc na buzie innych dzieci...
Jak miała mieć na imię,pamiętasz??
Joanna...
wrażliwa,towarzyska,spokojna...
Tak pisało w jakimś imienniku...
Ile by teraz już miała??
Policz...Dwa latka...
Zapalasz znicze na jej grobie,
którego nawet nie dostała...
Gdzie teraz jest???
Zastanawiasz się spoglądając w niebo..
Może tam...Wśród gwiazd...Znalazła swoje szczęście...
Wiesz,że to nieprawda...
Mimo to chcesz w to wierzyć...
Chcesz wierzyć,że to co się stało
było dobre...
Ale czy było??Zamknęłaś za sobą przeszłość...
Ale czy...Naprawdę tego chciałaś?
Zabiłaś płacz,którego nie byłaś w stanie usłyszeć...
Zabiłaś śmiech...Którego już nigdy nie poznasz...
Zabiłaś dumę matki płynącą z pierwszych kroków stawianych przez dziecko...
Zabiłaś uśmiech,szczęście,
miłość...
Zabiłaś swoje własne dziecko,
którego już nigdy nie odzyskasz...
Płaczesz nocami w poduszkę...
Nikt tego płaczu nie widzi...
Wyrywasz włosy z głowy na myśl,
że znów we śnie zobaczysz jej nienarodzoną twarzyczkę...
Jej rączki wyciągnięte w Twoją stronę...
I usteczka które z przerażeniem w oczach wołają;
"Mamo!Ja nadal jestem!Dopóki pamięć o mnie nie zaśnie...
Dopóki ostatnia świeca nie zgaśnie...
A ty milcz,płacz i cierp...
Bo nawet nie dałaś mi szansy na jedno spojrzenie na świat..."

autor

kaktusik;)

Napisany: 2007-04-20 Dodano: 2007-04-21 12:47:34

Ten wiersz przeczytano 689 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Bez rymów Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie