Pokłon naturze
Patrzę z podziwem, jak ta róża dzika,
pnie się wśród chwastów, piękne kwiaty
rodzi,
dla niej zbyteczna ręka ogrodnika
i jego podziw.
Rośliną będąc, zna swe miejsce w
świecie,
niedoceniana, lecz dumna z niej pani,
potrafi oczy radować swym kwieciem,
a kolcem ranić.
Chociaż ją człowiek próbuje upiększać,
natury siłą - ta dzika i prosta,
w porywie złości w pień szpadlem
wycięta,
wkrótce odrosła.
Nie niszcz natury, też nią jesteś
przecież,
swoją żywotność czerpiesz z niej
obficie,
matką wszystkiego jest, co się na
świecie,
nazywa życiem.
Komentarze (80)
Śliczny wiersz o przyrodzie +. Pozdrawiam serdecznie.
Piękny wiersz, kocham kwiaty i jestem też za ochroną
przyrody, pozdrawiam:)
piękne przesłanie, miłego dnia
Piękny pouczający wiersz, dbajmy o przyrodę:)
Pozdrawiam z uśmiechem:)
Piękny wiersz oddający należny pokłon przyrodzie,
Dokładnie
umie Pan podglądać
pozdrawiam serdecznie Stefan.
Super.
Pozdrawiam serdecznie:)
Piękny i pouczający wiersz,też jestem za ochroną
przyrody,bo ją kocham,pozdrawiam słonecznie :)
refleksyjny
bardzo dobry refleksyjny przekaz...dziś odnalazłam
twój piękny wiersz i o dziwo ja też napisałam o cudzie
jakim jest natura z tym że mój przy twoim blado
wypadł....
pozdrawiam :-)
Bardzo piękny wiersz. Przeczytałam i jestem oczarowana
tekstem. Pięknie. Pozdrawiam.
Bardzo prawdziwe Twoje słowa i piękny, mądry przekaz.
To nie natura opiera się na nas, to my wspieramy się
na niej. Niszcząc - niszczymy siebie, giniemy.
Pozdrawiam serdecznie, karacie.
Natura kocha spokój,
Gwałtów się wyrzeka,
Pieści mrzonki o zmroku
I karze człowieka!
pozdrawiam i zapraszam
Cudowny tekst, podziwiam i nie mogę się naczytać,
wciąż mi mało. Pozdrawiam karacie-:)
wspaniały wiersz, wspaniałe przesłanie :-)
Zginam kolanka przed prawdziwością stwierdzeń sprytnie
w te ciernie wplecionych. Pozdrawiam