pokój

Zamknięta w pokoju bez klamek
szukam wyjścia ucieczki.
Szare niebo wypełnia mnie
smutkiem.
Opieram dłoń o szybę
mojego życia.
Kolorowe wspomnienia wracają,
łzy napierają do oczu.
Drzwi mego życia zamknęły sie
głucho.
Moje życie umiera.
Siedzę na parapecie świata.
Moje oczy szukają punktu zaczepienia.
Nie znajdują go!
To już umarło.
Nie ma już mnie.
Zbyt wiele szarości życia
wchłonęłam.
Mój pokój bez klamek
zabija mnie.
Ratunku już nie ma.
Zniknęło wszystko z ostatnim westchnieniem.
Nie ma mnie już.
Nie ma pokoju bez klamek.

autor

Nada

Dodano: 2007-10-13 16:08:45

Ten wiersz przeczytano 580 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Biały Klimat Obojętny Tematyka Świat

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie