W pokoju poety
w pokoju poety
stoi stara fotografia
wizytówka minionych lat
do której wraca
gdy nie potrafi
sam ze sobą
dojść do ładu
kilka długopisów
z których najczęściej korzysta
gdy chce zapełnić
przerażającą kartki biel
okrągłymi zdaniami
okraszonymi ciągle zbyt chudymi
metaforami
komputer też jest
przez niektórych zwany
oknem na świat
i samotność
która cierpliwie plecie
sieć pajęczą
na suficie
autor
Osamotniona20
Dodano: 2012-09-01 12:11:37
Ten wiersz przeczytano 442 razy
Oddanych głosów: 12
Aby zagłosować zaloguj się w serwisie
Komentarze (3)
najtrudniejsza do zniesienia to właśnie- samotność -
wierszbardzo dobry !
pozdrawiam,
Ach ta samotność wszędzie zagości. Cieplutko
pozdrawiam
Ostatnia strofka najlepsza. Cichutki wiersz, w którym
aż roi się od spokoju, tęsknoty i nostalgii. +