POKOLENIE

Jak piękne nasze życie,

człowiek to nie docenia.

Bo kwiat kiedy zakwita,

słońca ,pragnie promienia.


W cieniu zaś dojrzewa,

czuje się bezpiecznie.

Gdzie korzeń oraz gleba,

uczynią to statecznie.


To tak jak ojciec - matka,

prowadzi edukację.

podlewa - pielęgnuje

i czyni swoją rację.


Tak wtedy ty dorastasz

i czujesz się dojrzały.

Lecz nie masz doświadczenia

i jesteś jeszcze mały.


Bo kiedy już dorośniesz ,

przy ojca matki boku.

Twoje zadania będą,

tak wspierać krok po kroku.


Nauczą cię latania

i jak być po zawietrznej.

A gdzie dziobem do fali,

tam gdzie jest najbezpieczniej.


Kiedy ci już zabraknie ,

kochanych rodzicieli.

To licz tylko na siebie

boś sam już na tej ziemi.


I powtórz to odnowa

co człowiek od stuleci.

Znajdź matkę twoją żonę

i mniej gromadkę dzieci.


Kiedy już dopniesz swego

i wnuki będziesz bawić.

tradycja pozostanie

a ty wszystko zostawić.


Bo już za tobą idzie,

następne pokolenie.

Zostawisz tutaj wszystko,

pozostanie wspomnienie.

autor

Prymus

Napisany: 2021-01-16 Dodano: 2021-01-16 22:19:56

Ten wiersz przeczytano 732 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Rymowany Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie