pokonując siebie (proza)

To słowo było tak ciężkie, że wywracało się pod własnym ciężarem.

Głupio potem kolebiąc kończynami długo zbierało siły aby przewrócić się na kolana
i ponownie rozpocząć mozolny marsz.

Wykoślawione,obrzmiałe dźwięki wzdragały się stąpać ochoczo i pewnie
Zaplątane w dygocie drżeń , niepewności.

Samotne słowo , przygarbione i nieufne.

A przecież tak bliskie , znajome, od zawsze.

Bojaźliwie przykucało przed najniższym murem wzniesionym obcą ręką.

Niewypowiadalne.


Co czułeś za każdym razem kiedy rosło ci w ustach
Wypełniając puchliną krtań
Paraliżując struny

pamętasz?

Smętne towarzystwo.
Do pogardzenia.

Aż kiedyś nadszedł dzień...
Zamknięty w rozpędzonym aucie
Wykrzyczałeś ile tchu w piersiach

Sy-la-ba po sy-la-bie !

A wtedy Wszechświat otworzył ci wrota
Niemożliwe stało się proste
Spokojem napełniło powietrze

Bowiem ZROZUMIAŁEŚ czego w swoim życiu Nie Chcesz

i moc została z Tobą.

autor

Lizzy

Dodano: 2012-04-12 02:55:09

Ten wiersz przeczytano 571 razy

Oddanych głosów: 12

Rodzaj Bez rymów Klimat Optymistyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie