Pokora
Człowiek to mydlana bańka,
taka mała Wańka- wstańka,
kiedy się już wygramoli,
mknie do przodu mimo woli,
czyni czasem rumor wielki,
jednak ciągle nosi szelki,
butność wielka go roznosi,
a pokory wprost nie znosi.
Wnet refleksja się odzywa,
prawda bywa ciągle żywa,
wszakże idzie nowy dzień,
czy podąży też twój cień ?
Czujesz się jak silny wół,
lecz samotny pośród pól,
wokół grają ty nie tańczysz,
nie chcesz wina, pomarańczy.
Powalony przez komara,
los co duszę ludzką spala,
chcesz uciekać przed wirusem,
lecz zagarnia ludzka duszę,
bez pytania , ceregieli,
inny dzionek dzisiaj ścieli,
myślą prosisz w stronę nieba,
lecz to koniec już nie trzeba.
Myślisz jestem płynę gdzieś
mijam miasto, jakąś wieś,
pozostało wszystko tam,
w zawieszeniu jakimś trwam,
lekko jakoś bez bagażu,
nikt nie daje apanażu,
pozostały czyny nasze,
będą miały ludzie twarze.
M .M.Proskurowska.7.11.2020.
Komentarze (12)
Prawdziwa refleksja na życiem człowieka. Nie może
przejść przez głowę. Pozdrawiam.
Ciekawie napisane i co będzie, kiedy tak się stanie?
Wielu z nas pokory nie ma, buta rządzi przecież to nie
mnie dopadnie, tylko jego, tego, ją...
Pozdrawiam serdecznie i uśmiech ślę, Ola:)
Temat jest ciekawy, ale między butnością i pokora jest
cały ocean. Poza tym rycerz / wojownik nie może być
pokorny, jeśli już to skromny. Pozdrawiam
Bardzo mądry przekaz w wierszu - ten trudny czas to
dla nas nauka pokory i szacunku do wszystkiego co nas
otacza ...
pozdrawiam serdecznie:-)
Podobnie jak Kazimierz Surzyn
podczepiam się pod komentarz BordoBluesa/Arka.
Pozdrawiam Mario Magdaleno.
Jesteście wspaniali i super dzięki za Wasze mądre
słowa. Pozdrawiam wszystkich.
Wierszowa refleksja nad człowiekiem i jego życiem na
ziemskim padole.
Zdrowia życzę.
powielkim wybuchu naszej pychy przyszedł czas na
pokorę
Maseczką nie zamkną nam ust...mamy jeszcze
poezję...Pozdrawiam :)
Za BordoBlues pozwolę sobie, pozdrawiam ciepło.
Dzisiejsza rzeczywistość uczy nas pokory. Jak widać,
tylko nam się wydawało, że jesteśmy panami świata.
Pozdrawiam :)
Bańka mydlana ma żywot krótki, tak też szybko ucieka
życie człowieka.
Ciekawy, refleksyjny wiersz.
Pozdrawiam serdecznie :)