Pole bitwy

Gdy upadne...

Podnoszę się, lecz wiem, że lękam się zła i bólu.
Siadam, lecz wiem, że zawsze się podniosę choćby u stóp ciążyły mi kule armatnie.
Walczę do końca jak szlachetny rycerz, jeśli przyjdzie mi zgniąć to tylko na polu walki.
Jeśli mam wracać na tarczy - to z chwałą w mym czułym sercu.
Nie jestem sam, ktoś mi pomoże.
Przezwyciężmy to razem bracie a zaznamy spokoju i sławy.
Nie bój się chwycić miecz i biec w stronę wroga.
Nie bój się szarży nieprzyjaciela na nasze skrzydła.
Jesteśmy drużyną i zginiemy jak drużyna.
Jesteśmy braćmi i będziemy walczyć jak bracia.
Tyś mym rycerzem, ja Twoją duszą.
Jestem małą cząstką Twej wyobraźni, dlaczego miałbym uciec jak tchórz?
Podnieś się a będziesz mógł dostać to co o walczysz przez życie.
Spocznij, teraz nadszedł Twój czas.
Czy to czas już mój nadszedł?
Czy to już moja godzina wybiła?
Czy to już dziś mam skonać w wojnie o piach pustynny?
Kleknij i przysięgnij na śmierć swego ojca, że wierny pozostaniesz do końca.
Na krew naszą i na nasze dzieci.
Idź w stronę wroga, gdyż on naszym przyjacielem...

...wstanę i pójdę dalej

autor

Beloghtar

Dodano: 2006-11-30 00:22:00

Ten wiersz przeczytano 784 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Wolny Klimat Melancholijny Tematyka Fantastyka

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie