W półmroku świadomości...ta...
W półmroku
Próbuję odnaleźć
Swoje serce
Ten stary domek
Gdzie jako dzieci
Bawiliśmy się razem
Byłam taka szczęśliwa
Ty i ja
Brat i siostra
Tak mi tego brakuje
W półmroku
Próbuję odnaleźć
Tamten świat
Domek na środku lasu
Gdzie jako dzieci
Bawiliśmy się
Z przyjaciółmi
Kryliśmy się
Przed podłym światem
To była nasz forteca szczęścia
W półmroku
Uświadamiam sobie
Jak mi Ciebie brakuje
Mojego brata
Wiem że jesteś wciąż blisko
Lecz nie ten sam
Brakuje mi tamtego chłopaka
Którym byłeś kiedyś
Czemu musiało do tego dojść?
Jesteśmy dla siebie jak dwie obce osoby
W półmroku
Świadomości
Uświadomiłam sobie
Że płynie w nas
Ta sama krew
Jesteśmy rodzeństwem
Wychowujemy się razem
Dziś jesteśmy tak odlegli
Przecież płynie w nas ta sama krew
Lecz jesteśmy tak odmienni
Nusia1990
Komentarze (2)
bardzo interesujacy wiersz to tak jak ja i moje
siostry ta sama krew tak odmienne charaktery tak blsko
siebie a tak daleko ;((
tez ni brakuje z dziecinstwa tych chwil
Bardzo dobry wiersz . "Nikt nie wydaje się tak obcy
jak ktoś kogo sie kiedyś kochało ". Chyba każdy trzyma
w sercu jakieś miejsce gdzie niegdyś był szczęsliwy .
Nie przypadła mi do gustu jedynie ta mała konkluzyjka
na końcu "lecz jesteśmy tak odmienni "..wydaje mi sie
że zakończenie "przecież płynie w nas ta sama krew w
zupełności by wystarczyło. Ale to tylko moje ,za
śmialo wypowiedziane zdanie i nie musisz się nim
kierować .Poza tym drobnym szczegółem wiersz , jak już
zresztą wspomniałam jest świetny . Urzekła mnie ta
twoja " forteca szczęscia "..