Polonez Sibeliusa

(Pensées Lyriques op. 40)

W starym, mrocznym pałacu przez czas zapomnianym,
Wśród hrabiów sprzed dwóch wojen, stuletnich baroness
Jakaś smutna muzyka sączy się przez ściany:
Wytworny, lecz bez ducha, mdlejący polonez.

Choć rytm ma, ale ostróg pobrzęku w nim nie ma
I płynie, jak melodia nucona na stypie.
Melancholię odebrał nokturnom Chopina
I jak one zachwyca, jak one usypia...

Lecz nie rozgrzeje krwi on tych stuletnich dam, czy
Kawalerów, co wkrótce starczą śmiercią zejdą...

Takiego poloneza stary Peer Gynt tańczył
Po powrocie do domu, ze ślepą Solwejgą.

autor

jastrz

Napisany: 2019-06-14 Dodano: 2019-06-15 00:00:08

Ten wiersz przeczytano 923 razy

Oddanych głosów: 19

Rodzaj Rymowany Klimat Smutny Tematyka Sztuka

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie