Polska

Patrzę na kraj flagowym pryzmatem
krew karmazynu zalewa moje oczy…
A biel rozgrzesza mnie cienką, białą szatą,
że w miłości rozważanie myśl wredna prężnie kroczy.

Wzrok zapuchnięty od ścisku pożogi
to taka rodzima Mater Dolorosa…
Połyka niechętnie kolejny kielich smoły,
i daje nam obuwie, choć sama wiecznie bosa.

Czasem się wespnie z dymami kominów
do miejsca, gdzie zobaczy wszystkie swoje dzieci.
Gromada rozpierzchła, lecz jakoś tak szczęśliwa…
więc czasem łza wzruszenia kwaśnym deszczem zleci.

Wieczory spędza w ciemnych piwnicach,
gdzie czuć tylko stęchliznę statycznego czasu.
Lubi ten klimat, bo sama jest wiecznością,
oddychającą płucami iglastego lasu.

"Polska" na imię tej Pani sędziwej,
ona nas wydała, i chociaż nie zrodziła...
zmęczona, wymięta - choć dalej potężna...
nami przecież stoi ogromna Jej siła!

Dla Tych, którzy w Nią zwątpili. Ku pokrzepieniu serc.

autor

wheelsky

Dodano: 2009-01-06 19:49:54

Ten wiersz przeczytano 548 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Rymowany Klimat Romantyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie