Pomiędzy dwoma oceanami (prolog...

Szli przełęczą ,
Między dwoma oceanami ,
Odwiecznej śmierci i jeszcze bardziej odwiecznej miłości ,
Istoty nie ludzie .
W zielonych oczach nieśli obraz przeszłości .

Nad nimi unosiły się jaskółcze ciała ,
Blade dusze śniących ludzi zamknięte w ptasich szkieletach ,
Podziwiały idealną symetrie swych ciał ,
Wlepiały wyblakłe ślepia w pryzmat źrenic zielonookich istot .

Istoty zamiast sec miały lustra o złotych ramach ,
Odbijały w nich twórczą twarz archanioła .

Mówiły szeptem wieczności ,
Ich usta przybrały kolor Boga .

I przeszyli jaskółcze ciała strugą rażącej jasności ,
Lecz struga ta bez imienia ,
Bezwiedna ,
Bez końca i ram ,
Zestrzeliła jaskółcze ciała w dwa błękitne oceany śmierci i miłości .

A rażąca struga oświetliła ,
Parabole jaskółczych ciał i szkieletów ,
I krzyknęła w ten najjaśniejsza istota ,
To ludzie nie duchy ,
Dla nich trzeba dobrać słów z różowych snów ,
Nie mówić szeptem ,
Nie razić blaskiem pośredniej miłości i śmierci ,
Lecz poić złotymi kroplami oceanów .

autor

vale

Napisany: 2007-05-13 Dodano: 2007-07-20 12:01:52

Ten wiersz przeczytano 668 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Obrazkowy Klimat Obojętny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie