Pomnik

Od dziecka wznosiłam ten pomnik
Postawiłam dobry fundament
On przetrwał mrozy, wiatry, upały, deszcze
Stoi do dziś na wyżynie mego życia
Jest moją radością i dumą
Czasem budowałam go w pocie czoła,
we łzach,
jednak najczęściej w chwilach radosnych
Teraz stoję przed nim, patrzę na niego
i nie mogę uwierzyć, że w całości
należy do mnie
Bo to jest moje życiowe dzieło
Zawiera w sobie wiele wspomnień
U podstawy znajdują się ludzie z przeszłości
Oczy się szklą, gdy pomyślę, że już ich nie ma
Znikli gdzieś za mgłą
Nieraz chciałam obalić i zniszczyć ten pomnik
Bo nie zawsze widziałam sens jego stawiania
Czasami odwracam od niego wzrok i uciekam
Ale po jakimś czasie do niego wracam
Na jego szczycie płonie pochodnia szczerego uczucia
Raz mocniej, raz słabiej, lecz nigdy nie gaśnie
To ogień mocniejszy od pseudo miłości
Jestem dumna z mojego pomnika PRZYJAŹNI

autor

Saandra

Napisany: 2006-10-15 Dodano: 2007-08-20 12:30:14

Ten wiersz przeczytano 455 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Bez rymów Klimat Ciepły Tematyka Przyjaźń

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie