Pomnik straconych nadziei
powiew wypłowiałych marzeń
okala swym całunem ten stary marmur
dogłębna korozja
staje się świadectwem
ustawicznego opadu smutku
w jego cieniu
zgorzkniałe twarze
dziecko biegnące boso
po drodze pełnej potłuczonego szkła
bezsilność
uderzamy w tą pustą formę
głuchy odgłos
rozpoczyna miarowy marsz rozpaczy
powoli posuwamy się z żałobnym konduktem
by móc opłakać
niespełnione namiętności
oczekiwać na zmartwychwstanie
ukojenie jednak nie przychodzi
coś przeoczyliśmy
wśród tych ponurych alejek
rosną tylko martwe drzewa
autor
Marek Seweryn
Dodano: 2015-02-24 18:22:19
Ten wiersz przeczytano 641 razy
Oddanych głosów: 6
Aby zagłosować zaloguj się w serwisie
Komentarze (6)
Głęboko poruszający wiersz :)
Dobry tekst, głęboki.
Czy potrzebne są zaimki "ten", "tą", "tych"?
Pozdrawiam:)
Poruszajace slowa pozdrawiam
Poruszający wiersz. Dobrze to oddałeś, trafiasz do
czytelnika. Pozdrawiam:)
Smutek i szkło w oku +)
intrygujący wiersz Pozdrawiam:))