Poniżenie

Pamiętam tę noc..., tak, pamiętam ją dokładnie.
Szłam w pośpiechu nocy nie zważając na nic.
Szumiały topole, śnieg trzeszczał pod mymi nogami.
Czułam się bezpieczna-nie zważałam na nic.

Szelest za krzaków pobliskich się wydobył.
Nie myśląc o niczym-szłam w własnym pośpiechu
Coraz to dalej i dalej-goniąc noc i...przeznaczenie.
Nie zważając na dziwne, ciemne cienie,twierdząc, że to złudzenie.

Szepty budzące przerażenie, kroki niczym
Niechciane złe wspomnienie. Biegły coraz to szybciej
W moim kierunku. Nie zdążyłam nawet spojrzeć
Za siebie, wziąć jednego, pełniejszego oddechu.

Ból, cierpienie, rozgoryczenie i...poniżenie.
Zmarźli zna wokół panowała, serca i ciała.
Ręce związane, usta zakneblowane-brak władności.
Połączenie ciał-złych ciał. Złe dobranie jest piekłem przybrane.

Blizna na mym ciele i na mym sercu.
Porzucona, niechciana już tak bardzo niekochana.
Brudna na ciele i brudna od środka.
Szczęście-skończone, śmiercią ubrane.

Stało się wtedy w tamtą noc zimową.
Minęło. Skończyło się dość szybko.
Coś zostało-złe wspomnienie.

Ja znienawidzona, upokorzona.
Brudna od zewnątrz i brudna od środka.
Opuszczona i zaniedbana, w świecie odosobniona.

Zamknięta za kratami własnego świata.
A w głowie tylko twarz nieczysta, budząca obrzydzenie
Myśli pogardliwe, odzwierciedlające poniżenie.

Nagie ciało na ziemi zimnej obnażane.
Brudne, a potem pokopane, śmierci było bliskie.
Znalezione, jednak nie wyleczone.
Chore, bez czucia, serce skradzione.

autor

Sylwia

Dodano: 2005-04-24 19:09:27

Ten wiersz przeczytano 631 razy

Oddanych głosów: 5

Rodzaj Rymowany Klimat Dramatyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie