Ponura

Byłam jak wiatr, co tchnienie przynosił
Swym ciepłym powiewem słońce odsłaniał
A teraz z ciemną chmurą jestem... ponurą

Dusza zamarła, wzrok otępiony
Serce lżej bije, pamiętnik spalony
A teraz z ta ciemną chmura jestem... ponurą

Ludzie unikają zimnego powiewu
Uciekają od mego ciągłego gniewu
A ja choć jestem to z ciemną chmurą
i wciąż ponurą...

I tak mi radzą głowa do góry
Umiesz odsłonić te piękne chmury
Lecz moje jestem, to ciemna chmura,
to ta jedyna i ta ponura

autor

Niunia_21

Napisany: 2012-03-10 Dodano: 2012-03-10 19:32:43

Ten wiersz przeczytano 454 razy

Oddanych głosów: 1

Rodzaj Rymowany Klimat Pesymistyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie