Ponura ulica Karmelicka

Przy mnie mówią o tobie; Milczę - rozpacz, trwoga, Dreszcz mnie przebiega zimny - Czemuś mi tak droga?

Wyglądam tęskno zza muru
Czy dojrzę kwiat oczu
Czarnych
Pięknych (w tym momencie chyba już zasłużyłem)
Na podarunek słodki (tym bardziej)
Że wyczekiwany
Wyproszony przez słowa i deszcz (łzy?)

Jedyną nadzieją
Lauro jest drzewo żywota
Kamień pusty odrzucony
Róża, zza wzgórza
Oczy wyglądają
Tak słodko, majowo

Teraz miód mnie zwilży
Nagroda
Wszystkiego najlepszego!
Niech Twe imię trwa
I rzuca blask swą zorzą jasną
Na każdy dzień gdy idę
Ponurą ulicą
Karmelicką

autor

Jan Gomber

Dodano: 2007-11-09 21:35:58

Ten wiersz przeczytano 374 razy

Oddanych głosów: 1

Rodzaj Wolny Klimat Melancholijny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie