ponure barwy epitafium

Gdy słychać puste brzmienia blaszanych serc pustki
I w okrojonych zachodach, coraz częściej odnajdujemy
Swój pierwotny lęk.

Wśród zgliszczy, w horyzontalnym uroku opadających
Niechcianych dłoni i ust nie całowanych –
Budzi się gorzka wiosna wisielców.

Zima topielców gdy pod masywną płachtą lodu
Dryfują przegniłe zimnem obojętności ciała.

Wszystkie niechciane pory roku
Z centralnymi żniwami wielkiej pomrocznicy –
Naszej winy –
Naszej kary za wiarę w śmierć,
Za zaufanie w wieczny odpoczynek.

Symbolika tej wiary bywa przytłaczająca –
Jest soczystym miąższem gnijącego trupa,
Doprowadza do zakwitającego w ogniu lata.
Gdyż każde następne lato przepełnione żarem
Staje się letniskiem spalonych żywcem.

Śmierć w głębokiej koronkowej zieleni
Zaprasza na wspólny piknik.
Pod nieboskłonami dotykanej wiary
W paradoksalnej niewierze –
Celebruje zawsze ta ostatnia –
Przygnębiona i truchlejąca jesień.

Jesień zatrutych jadem własnej
Urojonej winy za grzechy których nie było.
Pod obnażonym bezwstydem drzew –
Tam gdzie rdzewieje niebo
I deszcz porywa ostatnie takie epitafium.

autor

PIOTR

Napisany: 2007-03-12 Dodano: 2007-03-12 17:34:58

Ten wiersz przeczytano 505 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Biały Klimat Mroczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie