Ponure malowidła moich oczu

Ponure obrazy wymalowane przez moje oczy,
Odzwierciedlenie mojej myśli, wróg na czyjejś twarzy.

Wielki głaz wśród piachów pustyni.
Nie darowano mu by mógł marzyć.
Marnowany przez wiatr i zamiecie,
Leży nadaremnie rzucając cień.

Spróchniałe drzewo wśród pięknych.
Sny mu odebrano, a teraz ukrywa się
Przed utratą ostatniej marności swej.
Przed leśną jesienią kresu życia.

Ostatnie tchnienie wysychającej wody.
Śwista wrogo niczym wiatr na stepie.
Dusza żywiołu płacze a płaczem swym
Rozrywa serce matki - pogody.

autor

BEN

Napisany: 2004-11-27 Dodano: 2005-10-22 18:01:40

Ten wiersz przeczytano 726 razy

Oddanych głosów: 5

Rodzaj Bez rymów Klimat Zimny Tematyka Przyroda

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie