Popatrz...
Już świt różowy niebo maluje
a noc spłoszona ginie w nicości
wstaje poranek wiosną pachnący
wśród nowych liści ptak gniazdo mości
niebo nad nami turkusem spływa
w złotej poświacie porannej zorzy
ziemia spragniona wiosennej woni
utkane ciepłem kolory tworzy
popatrz już słońce do życia budzi
i senne miasto z czerni wyrywa
ty jesteś świadkiem wielkiego cudu
który od wieków tu się odbywa
Komentarze (129)
Piękny obrazowy wiersz, ze świtem w roli głównej,
bardzo mi się podoba.
Pozdrawiam serdecznie, Marianko.
P.S Nie było mnie jeszcze na portalu, gdy ten wiersz
się pojawił.
Wow! Piękny wiersz... 120 ;-))))
Jakże piękne strofy, na duży plus, pozdrawiam ciepło.
cuuuudowny wiersz:) życzę samych dobroci w Nowym 2020
roku szczęściu zdrowiu radości uśmiechu i weny
Wybornie , nawet taka niby zwykłość potrafisz dostrzec
w tym piękno i jeszcze ubarwić słowami ;)
Pięknie, uroczo i bardzo delikatnie, cieplutko,
chciałoby się mieć taki warsztat.
Serdeczności.
;)
Patrze i widzę :)
Prawdziwe dzieło:) po prostu przepiękne:)
Pozdrawiam:)
Śliczny, pogodny wiersz. Pozdrawiam
Śliczny wiersz***
Pozdrawiam***
Cudownie ciepły wiersz :)
Codziennie jesteśmy świadkiem cudu
Cud to Twoje wiersze, pozdrawiam
romantycznie lirycznie,pięknie...miłego wieczoru
Piękny wiersz rymowany opisujący przyrodę. Pozdrawiam
serdecznie.
to prawda, wiosenny świt cudem jest...