Popatrz...
Już świt różowy niebo maluje
a noc spłoszona ginie w nicości
wstaje poranek wiosną pachnący
wśród nowych liści ptak gniazdo mości
niebo nad nami turkusem spływa
w złotej poświacie porannej zorzy
ziemia spragniona wiosennej woni
utkane ciepłem kolory tworzy
popatrz już słońce do życia budzi
i senne miasto z czerni wyrywa
ty jesteś świadkiem wielkiego cudu
który od wieków tu się odbywa
Komentarze (129)
lirycznie..pięknie się czyta..:) pozdrawiam:)
Bardzo barwie opisany poranek/ty jesteś świadkiem
wielkiego cudu/Podoba mi się i pozdrawiam.
Ktoś powiedział, że poranki są najpiękniejsze a Twój
wiersz jest tego świetnym dowodem, choć zachody słońca
nad morzem są warte obejrzenia;)
Pozdrawiam serdecznie i z uśmiechem:)
Idealnie dobrane słowa... Zachwyca kwiecistością słów.
Pozdrawiam majowo!
Ładna, klasyczna liryka. Nigdy nie przestanę lubić
takich wierszy.
Zachwycenie świtem, gdy z czerni nocy senne miasto
budzi się..
Poranna, refleksyjna impresja.
Pozdrawiam.
Piękny wiersz,pozdrawiam
To prawda, prawdziwy cud natury.
:):)
Pięknie napisany wiersz...miło się czyta.Pozdrawiam
bardzo ...bardzo dziękuje wszystkim - pozdrawiam
ciepło wiosennie:-)))))
Pani wyjątkowe pióro posiada{jestem zachwycona taką
poezją}
pięknie namalowany wschód słońca,chyba rano wstajesz ,
bo to trzeba przeżyć a pióro lekkie i malownicze
,pozdrawiam
pieknie!!!
Nie wiem co napisać ? - dla mnie LITERACKA BOMBA !