Popielec
z prochu powstałeś
w proch się obrócisz
zakorzenionej w duszy samotności
łatwo nie wyrzucisz
przez jakiś czas
nie wskrzesisz miłości
przez jakiś czas
nie zaznasz radości
Warszawa,25.2.2009
autor
Tomasz Rudnicki
Dodano: 2009-02-27 10:05:36
Ten wiersz przeczytano 3175 razy
Oddanych głosów: 8
Aby zagłosować zaloguj się w serwisie
Komentarze (7)
Fajny wiersz:)
Ale potem niczym feniks z popiołów...
Przez jakis czas masz zludzenia ze ktos jest bliski,
ktos cie wspiera...
wiersz ciekawy i na czasie, wart zastanowienia nad
sobą
...to tylko przez jakiś czas...
Wiersz daje mnóstwo zamyślań na życiem. Ciekawy i
refleksyjny.
Ciekawa miniaturka. Trzeba pamiętać, że samotność nie
jest ułomnością, tylko wyzwaniem.