Popiół czy diament
z cyklu: sam/sam
Głucha cisza słowa puste
Dawno z treści swych wymyte
Potłuczone strzępy luster
Na sylaby są rozbite
Popiół został z myśli żaru
I w całunie muzę skrywa
Nie ma magii nie ma czaru
Wena mruga ledwo żywa
Piszę tylko już z nawyku
.........
No i na co ci ten lament
Los potrafi histeryku
W tym popiele ukryć diament
20.12.2008
autor
miech
Dodano: 2008-12-20 14:56:31
Ten wiersz przeczytano 713 razy
Oddanych głosów: 18
Aby zagłosować zaloguj się w serwisie
Komentarze (13)
I o to w tym wszystkim chodzi. Diament ukryty czeka.
tak masz rację, "Los potrafi i w popiele ukryć
diament" i dlatego lubię czytać Twoje wiersze, bo
często je w nich znajduję :)
Szczęśliwy ten, dla którego popiół jest diamentem.
Bardzo ładnie poprowadziłes swój wiersz, starannie
dobrane rymy gratuluję pomyslu i wykonania.
może i z nawyku ale ładny wiersz powstał, wena jest
bardzo kapryśna i czasem błyśnie jak diament
Kiedyś ktoś diament wykopie i dopiero będzie chłopie
Pozdrawiam
Pieknie i stworzyles z popiolu maly diamencik,choc
chcialaby tak pieknie pisac - z nawyku.Pozdrawiam
z popiołu wena powstanie...gdy usłyszy szept miłości i
w sercu drganie...ciekawie napisany wiersz..
Każdy ma chwile lepsze i gorsze.Cóż,tak w życiu bywa.
Sama przyjdzie jak bedzie chciała/wena/++Pozdrawiam
nigdy nie wiadomo gdzie i kiedy, a najczęsciej a
najmniej oczekiwanym momencie :)
Ladne napomnienie samego siebie ...i piekna prawda ..w
popiele diament.
Iskra diament, ona nigdy nie znika, tylko czasem
chmury szare zasłaniają . W popiele życia skromnie
czeka.niech rozbłyśnie niezwykłym blaskiem,Wena,
kapryśna jak kobieta.Wiersz na tak!