Popłyniesz daleko...

Bardzo smutny wiersz....czasem robimy coś nieumyślnie,
a później nosimy tego ciężary, błąkając się niczym
żeglarz

Popłyniesz daleko....Jak okręt burzą ogarnięty, w
rozbryzgu fal okryty pianą, poniesie Cię miłość przez
zakręty, lecz czy doniesie do mych ramion itd. Pięknie
napisałaś. Podoba mi się, zaraz przypomniał mi się
wiersz o samotnym statku. Pozdrawiam serdecznie:)

osamotniony przed lękiem nie uciekniesz
nigdzie...choćby nawet bez łańcuchów...

ładny wiersz...ale wyrzucilabym zbędne ten, te itd...i
tak wiadomo o co chodzi

Pięknie, ale łatwiej się zakuć jak uwolnić... myślę
Beatko, że jesteś wolna i nie czujesz tego ciężaru-
czego Ci życzę. Jesteś kochaną, wspaniałą czytelniczką
i komentatorką i za to z serca Ci dziękuję... bardzo
dziękuję...

wiersz w sam raz do rozważania....... przeze mnie

los czasami nie jest zbyt łaskawy... bardzo ladny
wiersz...

płyniemy przez życie chwytając w dłonie doświadczenia,
potykając się o kłody rzucane przez los...ale gdzieś
czeka miejsce, gdzie serce dotknie szczęścia.....ładny
wiersz....pozdrawiam

żeglarz odnajduje się w samotności...

ocean życia.pozdrawiam

...wszędzie dobrze gdzie nas nie ma... marzenia o
wielkim świecie, nie zawsze współgrają z
rzeczywistością...wiersz skłania do
zadumy...pozdrawiam.

Ładnie... a najważniejsze by odnaleźć swój port.

Często musimy uświadczyć szyderstwa i złośliwości,
zanim wreszcie osiągniemy swój cel. Serdecznie
pozdrawiam.

Brzmi jak przepowiednia, dużo bólu, ale kto
powiedział, że życie jest proste:):):)

nie tak łatwo zrzucic te łancuchy.....