Poranek

Idę nagi, bosy
W bieli tkanej świtem
W gęstym chłodzie rosy

Mylę ścieżki w morzu źdźbeł
Wokół mnie szepty, jęknięcia
Podchodzę do ich cichych źródeł
Dotykają mnie niepewne muśnięcia

Szukam wokół siebie dłoni
Nie znajduję nikogo za mną
Słyszę okrzyki wściekłej pogoni

Biegnący porywają mnie z sobą
Człapią w błocie ku wzgórzu
Zachłystując się brudną wodą

Odwracam się, idę z moją wolą
Kaleczę stopy o przyschłe chwasty
Brudasy posypują moje rany solą
I brną wciąż dalej, byle do swej kasty

Przysiadam na brzegu potoku
Wciągając zapach konwalii
Jak każdego dnia tego roku

autor

Antywirus

Dodano: 2008-01-14 16:05:16

Ten wiersz przeczytano 518 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Rymowany Klimat Optymistyczny Tematyka Świat

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie