Poranek

Ja kiedyś spróbowałem polubić deszcz. I udało się.
Polecam i Tobie - spróbuj.
Ślę deszczowe uśmiechy. :):)

Witaj Anno, po długiej, długiej przerwie!:)
Czasem tak mamy, ze w powietrzu, brakuje powietrza,
ale przecież te poranki się zmieniają jak w
kalejdoskopie.
Wiersz trzyma klimat.
Wszystkiego Dobrego , życzę i pozdrawiam.:)

A może jutro zaświeci słońce.
Pozdrawiam serdecznie

bywają takie poranki a wiersz oddaje jego obraz

Otworz jak najszybiej okna...

Życie pisze takie scenariusze:(

Witaj
Bardzo smutny wiersz wyczarowałaś Jago.
Ślę moc serdeczności.

Dobra, wymowna miniatura, są takie chwile gdy
rozpaczamy a świat wydaje się razem z nami pogrążać w
żalu

Nie każdy dzień, który tak smutno się zaczyna smutkiem
musi się zakończyć... Pozdrawiam

Śliczny wiersz, choć smutny... Pozdrawiam cieplutko.

Gór wysoki szczyty
Śpiące w nocy ćmie.
Doliny spowite
W cichej świeżej mgle.

Już droga nie pyli,
Liście nie trzepocą ;
Wstrzymaj bieg na chwilę,
I ODPOCZNIJ NOCĄ. :D

Tłum z Lermontowa AT

Wymowny marazm.
Kiedyś musi się odmienić. Oby jak najszybciej!
Pozdrawiam

To nie ten poranek; budzisz refleksje...

trzeba najpierw wystawić prawą nogę- wstawanie lewą
nogą jest nieprzyjemne.

Czasem życie staje się matnią, w której szarpiemy się
i dusimy. Oby sytuacja peelki się poprawiła.
Ciekawy wiersz.
Pozdrawiam najserdeczniej Annę.