Poranek nam zawinił

Jaśnieje
By zbielić nadzieję.
By dusze powstały
I się kołysały
Po beztroskim niebie...
Na własnym pogrzebie

Ale wkrótce nadziej legły w gruzach

Nie po meduzach
Nie na guzach

Ale po paprociach
Spływa nasza wina
I przeklina
Wszystkie dobre jutra
Szykuje futra
Na grzechy
Co wlazły pod strzechy
I się chowają pod skaraniem boskim
Już nie niebem beztroskim
A ziemią obrośniętą mchem
Smaruje kanapki nie dżemem
Ale wyszywa jadowitą skórą
Od krwi - purpurą.

I pruje tkaninę życia
Nie w rosie szuka odkrycia
Lecz w twoich oczach grzebie
A potem zakopuje w glebie
By ukryć grzechu tajemnicę

Życie, słodkie życie...
O poranku wzrasta
Pod wieczór cię przerasta.

autor

my-void

Napisany: 2007-04-29 Dodano: 2007-04-29 19:17:39

Ten wiersz przeczytano 645 razy

Oddanych głosów: 10

Rodzaj Rymowany Klimat Melancholijny Tematyka Na dzień dobry

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie