Poranki

przebudzonym

Kocham poranki ustrojone
w łzy niemowląt łapiących
pierwsze wdechy.
Te wschody poszarpane morzem
alarmów i zmęczonym kaszlem
odpalanych aut.

Kocham poranki w mieście.
Gdy pierwsze promienie rozbijają
się o żaluzje, gubiąc senność zapisaną
na wargach.
Rozanielone arterie ożywają wózkami
gazeciarzy i cichym trelem ulicznych
kwiaciarek, by za moment zmienić się
w nieustający strumień "Jestem spóźniony"
i "Szybciej!Nie śpij!".
Za chwilę...

Za chwilę niebo wybije powrót nas
w ubite tory. Ściągnie ostatnie dusze
z rozkołysanych sani rozpalonych
snów i bezlitośnie wciśnie w życie.
Za chwilę...

Jak ja kocham te poranki w parkach.
Chłodna mgła nie ma w sobie już
nic z wczorajszej grozy. Za nią
czai się tylko zapach ptaków szykujących się
do lotu i świeżej, mokrej trawy.
Jak ja kocham te poranki.

Gdy budzimy się wtuleni w siebie,
tak beztrosko nowi sobie nawzajem i
tylko wczorajsza rosa przypomina,
że jeszcze niedawno tonęliśmy
w swoich westchnieniach bez reszty.

Się, siebie, sobie, swoich...sami?

Jak ja kocham te poranki, brudne
naszą markotnością gdy nic
więcej nie trzeba.
Tylko patrzeć na arię wschodu.

autor

osobiesam

Dodano: 2009-06-27 07:02:31

Ten wiersz przeczytano 611 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Bez rymów Klimat Ciepły Tematyka Na dzień dobry

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie