Porcelanowa laleczka

Drzewa szumiały
w dali wiatr wiał
grzmoty zabrzmiały
nadzieji nie miał
za oknem byl mróz
a ona tam stała
mała, porcelanowa laleczka
za drzewem schowała
swoj własny cień.

Ona schowana
w ciszy tej nocy
czuła sie niekochana
było juz po pólnocy
nowy dzien nastal
mialo byc lepiej
niepokój wzrastał

I stało sie
zrobiła to..
czuła sie dobrze
to było jej motto
"walcz i wygrywaj"
lęk swoj pokonała
wkonńcu sie stało
choć mocno Go kochała
i strasznie bolało

Wziela kartke i napisała
"Zegnaj moj mily
Na zawsze kochanie
Rany sie beda dlugo goily
..niech tak zostanie"

Skonczyla pisac
reka jej drżala
nie latwo zapomniec
a tego chlopaka
mocno kochala!

.. a moglo byc dobrze :/

autor

Baha

Dodano: 2005-01-15 11:49:22

Ten wiersz przeczytano 794 razy

Oddanych głosów: 16

Rodzaj Rymowany Klimat Obojętny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie